Mikrokinezyterapia

Mikrokinezyterapia została opracowana w 1983 r. przez francuskich fizjoterapeutów Daniela Grosjean’a i Patrica Benini. Nazwa pochodzi od greckiego „micros” znaczy mały, „kinesis” znaczy ruch, a „therapeuein” to leczyć (opiekować się) – w dosłownym tłumaczeniu to „leczenie przez mały ruch” Mikrokinezyterapia opiera się na osteopatii anatomii, filogenezie i embriologii oraz wykorzystuje wielowiekową tradycje terapii przez dotyk.

Każda tkanka, z której składa się ciało, jest zbiorem komórek ożywianych przez ruchy drgań, widocznych pod mikroskopem. Życie jest ruchem. Także życie tkanki przejawia się przez rytm życiowy o określonym czasie trwania, zmieniający się zależnie od pochodzenia embriologicznego danej tkanki, co można odczuć podczas palpacji. Obserwujemy, rytm o okresie 6 sekund dla tkanek pochodzących z mezoblastu 30 sekund dla tkanek pochodzących z ektoblastu; 60 sek. dla tkanek pochodzących z endoblastu.

Według Claude’a Bernard’a istota żywa jest środowiskiem wewnętrznym, które powinno chronić się przed otaczającym go środowiskiem zewnętrznym, aby utrzymać swoją równowagę życiową, czyli homeostazę. Aby to osiągnąć, organizm ma naturalną zdolność do samoleczenia, zwaną autopoezą. Ta zdolność pozwala ciału, w przypadku zakłóceń wewnętrznych lub urazów zewnętrznych, uruchomić mechanizm samoleczenia: zabliźnianie , zrastanie kości, fagocytozę, eliminację substancji szkodliwych, zwalczanie infekcji i rozładowanie emocji na drodze hormonalnej lub humoralnej. Mechanizmy te nie zadziałają, jeżeli siła urazu jest nadmierna lub organizm nie rozpozna typu urazu W takiej sytuacji powstaje to, co w mikrokinezyterapii nazywamy „blizną patogenną” jest to zaburzenie rytmu życiowego, które pozostawia ślad w ciele pacjenta odczuwany podczas palpacji jako ograniczenie. „Blizna patogenna” może być związana z tym, co jest nazwane „pamięć tkanki”.Tkanki reagują na wszystkie zdarzenia, przeżywane na poziomie fizycznym, emocjonalnym i mentalnym, podczas naszego życia, w tym również w okresie prenatalnym.

W mikrokinezyterapii zadaniem terapeuty jest odnalezienie „blizny patogennej „ i przez delikatną stymulację przypomnieć organizmowi o obecności dawnego urazu aby organizm uruchomił mechanizm samoleczenia. Podstawą mikrokinezyterapii jest pojęcie nośnika informacji, tak jak w immunologii, gdzie rozpoznanie antygenu jest potrzebne do wytwarzania przeciwciał i w psychologii, gdzie nazwanie emocji jest niezbędne, żeby ją wyeliminować.